گفتگوی عقل ودل غمگین

عقل:  دلم خاموش!!! بیدارم              تورا از غم نگه دارم

    دلم!!  آرام می کوبی             دلم!! شادی؟؟   دلم !!! خوبی؟؟

دل:  تو ای هوشِ بشر خوبم                کمی ازرده شد حالم

ولی حالا که اینجایی                        دمی آسوده می خوابم

عقل:   بخواب آرامِ جانِ من                  رها از بند هر عادت

کشیدم چادر شب را                        به روی چهره ی ماهت