خونه ی مادربزرگ ، یه بهشت کوچیکه روی زمین...
می تونه کاخ باشه یا کوخ ...بافت وابعادش مهم نیست چون مساحتش همه ی دلها رو در بر می گیره
بهارکه میشه باروبندیلشونو جمع می کنن و میزنن به دلِ دشت...
دشتی که بچگیام وقتی روش می خوابیدم انگار رویه لحاف گل گلی خوابیدی اما این سالا مثل این فرشایی که از موی بز درست می کنن شده ... حتما تا حالا رو فرش موی بزی نخوابیدی!! همه تنت خارش می گیره...
خلاصه خوشحال از فرنگ( دانشگاه دور) برمیگردی و میری سراغ خونه ی مادربزرگت اما چیزی که شاهدشی بی شباهت به خانه ی ارواح نیست... انگار از آسمون خاک باریده... انگار صدای خنده ی بچه ها و سروصدای بزرگا و شلوغی حیوونا تو سکوت خونه خفه شده...
