هیچ چیزمان یکی نبود... حتی خط سرنوشتمان...

 

چشمانم را می بندم...

به روی آتشی که خانه را گرفته است...

به روی خاطرات سوخته ام...

به روی تو...

تکیه می زنم دوباره به دست سرنوشت...

سرم را می گذارم روی شانه ی خدا...

وگوش می سپارم به صدای شکستن استخوان های رویایم...

وقتی زیر پای سم تقدیر خرد می شود...

دوباره می افتم روی همین تخت...

توهمات خستگی... (بازم معجزه)+ ماجرای شب بعد

اینقده خسته ام که حد نداره...

ساعت دو صبحه...

همه خوابن... بلاخره طراحی بنر رو تموم کردم... 

شانس که نداریم نمی دونم تو کدوم قسمت کار یک هوقلموم میره رو تصویر وبخشی از اونوپاک می کنه...

مجبور شدم دوباره کلی ترمیم کنمش...

فردا یعنی همین امروز بدون شک به خاطر سستی در مطالعه درس مواخذه می شم... خب حق داره استادم... منم حق دارم ...اصلا اینجا حق با همه است... روحانی مچکریم......

تعجب نکنید اینا از اثار خستگیه...

22 بهمن درقوچان

یکم دیره ولی خواستم بدونید 22 بهمن فراموشمون نشد... اصلا مگه میشه فراموشمون بشه...