دره ی عشق...

باورتون نمیشه من چه قدر تو این دره بازی کردم...

چه قدر بالای صخره هاش غروبو تماشا کردم...

البته اون موقع اینجا مثل بهشت بود... همیشه یه بغل گل های رنگی داشتم...

اما این سال ها معصیت برکت رو از سرزمینمون برده...

بهشتمون دیگه بوی بهشت هم نداره...

یادش بخیر...

به بیان ترکی ما به این دره هامی گیم: ذو... zoo نه...بگو zo

واین هم یه عکس از قبیله ی من...

 

دختری با خدایش قدم می زند...

قدم می زنم...

من تنهایی تمام کوچه های شهر را قدم می زنم...

ترانه ی حامد زمانی درهدفون گوشی ام جاری است...

درحالی که به شکوه اسطوره هایم فکر می کنم...

وقامت حاج قاسم برایم تداعی می شود...

زنی که مرد می شود...

روزی روزگاری قبیله ای درکمال آرامش در گوشه ای از طبیعت زندگی می کردند. قبیله ای که در ان ارزش فرزند پسر ودختر باهم برابر بود...

روزهای تاریخ ورق خورد وروزی فرارسید که شرایط برای اعضای قبیله سخت شد... شرایطی که درآن فقط خانواده های دارای تمکن مالی وفرزند پسر می توانستند جان سالم به در برند...

همه امیدشان به او بود...او که درراه بود...فرزند ارشد یک خانواده ی اصیل... قرار بود مرد این قبیله باشد و خانواده را از این بحران خارج کند... اما زمانی که چشمان معصومش را به دنیا باز کرد نور امید در دل همه به خاموشی نشست...

دخترک روزهای شیرخوارگی اش را تمام نکرده بود که فهمید باید برای مادر بیمار وپدر رنجورش مرد زندگی باشد...