کوله بارشو بست ورفت...
نتونستم بهش بگم نرو...
نتونستم بهش بگم توهمون دره ای که می خوای سقوط کنی ... من از اعماق همون دره اومدم...
نتونستم بهش بگم راهی که داره میره چقدر برگشتنش سخته...
اون از اهالی روشنی بود... همون اولین روزی که دیدمش فهمیدم...
ما اهالی تاریکی خوب می تونیم نورو احساس کنیم...
نتونستم دستشو بگیرمو بهش بگم خوب نگام کن... من همه چیزمو از دست دادم تا به اینجایی که تو هستی برسم...
جاتون خالی چند شب پیش بابچه ها تنی به آب زدیم...
البته از همون شب شنا گوش راستم گرفته واز 50 درصد قدرت شنواییم بهره مندم... اگه بدونید چه راه حل هایی رو امتحان کردم وچند تا صلوات به روح ایده پردازاشون نثار کردم... از سشوارو گوش پاک کن و روغن زیتون تا لی لی کردن وسر تو آب فرو بردن و چند تا کار فوق العاده احمقانه همه رو رفتم... هیچ نتیجه ای نگرفتم... لعنتی این شیپور استاش ما انگار خرابه...
جای بد قصه اینه که تنظیم صدا از کنترلم خارج شده ، چون صدای خودمو نصفه می شنوم گاهی خیلی اروم وگاهی خیلی بلند صحبت
یادش بخیر...
نگاه گیرای فهیمه وقتی از ایده هاش دفاع می کرد وچشمای پر از عشقش وقتی درباره ی دوستیش با سپیده ونجمه و پریسا صحبت می کرد...
شورو شعف سپیده وقتی برای اولین بار بردمش رو دیوار خوابگاه وبهش یاد دادم بالای درخت بره... یا وقتی با عصبانیت ،هرچی شکایت از شرقی ها داشت سر من خالی می کرد وچشماش برق می زد...
نگاهِ نافذِ نجمه که ناشی از قدرتی بود که در قلبش بود . قدرتی که
