میگه فقط یه شوخی بچگونه است...
میگه جدی نگیریم... ولی خودشم داره درد میکشه...
میگم اینا نخود کیشمیشای زندگی ان ...
میگم بهش فکر نکن... ولی خودم دارم هرشب بالامیارم ... هزارو یک دروغِ دردآورو
همه داریم به هم دروغ میگیم...
اشکال نداره... همشو بندازین گردنِ من...
من یه عمره آدم بده ی قصه ام ... برام تازگی نداره...
خونه ی مادربزرگ ، یه بهشت کوچیکه روی زمین...
می تونه کاخ باشه یا کوخ ...بافت وابعادش مهم نیست چون مساحتش همه ی دلها رو در بر می گیره
بهارکه میشه باروبندیلشونو جمع می کنن و میزنن به دلِ دشت...
دشتی که بچگیام وقتی روش می خوابیدم انگار رویه لحاف گل گلی خوابیدی اما این سالا مثل این فرشایی که از موی بز درست می کنن شده ... حتما تا حالا رو فرش موی بزی نخوابیدی!! همه تنت خارش می گیره...
خلاصه خوشحال از فرنگ( دانشگاه دور) برمیگردی و میری سراغ خونه ی مادربزرگت اما چیزی که شاهدشی بی شباهت به خانه ی ارواح نیست... انگار از آسمون خاک باریده... انگار صدای خنده ی بچه ها و سروصدای بزرگا و شلوغی حیوونا تو سکوت خونه خفه شده...
کوله بارشو بست ورفت...
نتونستم بهش بگم نرو...
نتونستم بهش بگم توهمون دره ای که می خوای سقوط کنی ... من از اعماق همون دره اومدم...
نتونستم بهش بگم راهی که داره میره چقدر برگشتنش سخته...
اون از اهالی روشنی بود... همون اولین روزی که دیدمش فهمیدم...
ما اهالی تاریکی خوب می تونیم نورو احساس کنیم...
نتونستم دستشو بگیرمو بهش بگم خوب نگام کن... من همه چیزمو از دست دادم تا به اینجایی که تو هستی برسم...
