خسته ام از ناهم خوانی ام با تفکرات آدمها...

گاهی مشکل همین جاست ...

همین که شبیه هیچ کس نیستی...

همین عادی نبودنت خودش مشکلی می شود...

وگاهی با بغض آرزو می کنی کاش مثل دیگران بودی...

میشه خوشحالی آدم هارو ساده غم آلود کنیم... اما به چه قیمتی؟؟؟؟

یک شبِ شاد رو هرکی می تونه خراب کنه...

حتی بهترین دوستت...

حتی مسئول خوابگاهت...

وکسی هرگز نمی پرسه این همه اندوه رو  کجا می ریزی...

شاید توی این دلکده...

شاید توی چشمایی که داره متنمو می خونه...

شاید توی دنیای مجازی...

خیلی وقت بود فوتبال بازی نکرده بودم...

دلم لک زده بود واسه بچگی هام...

واسه اون موقع که برادرم می خواست ازم یه فوتبالیست بسازه...

دوثانیه سکوت...

به احترام بغض من دوثانیه سکوت کن...

بغضی که از ترس اندوه تو عمریست در این دل مانده...

به احترام رنج هایی که بردم ونگفتمت سکوت کن...

رنج هایی که از ترس تشویش تو عمریست مراسوزانده...

سکوت کن بگذار درسیاهی چشمان تو ارام بگیرم...