چشمانم را می بندم...
به روی آتشی که خانه را گرفته است...
به روی خاطرات سوخته ام...
به روی تو...
تکیه می زنم دوباره به دست سرنوشت...
سرم را می گذارم روی شانه ی خدا...
وگوش می سپارم به صدای شکستن استخوان های رویایم...
وقتی زیر پای سم تقدیر خرد می شود...
دوباره می افتم روی همین تخت...
عقل: دلم خاموش!!! بیدارم تورا از غم نگه دارم
دلم!! آرام می کوبی دلم!! شادی؟؟ دلم !!! خوبی؟؟
دل: تو ای هوشِ بشر خوبم کمی ازرده شد حالم
ولی حالا که اینجایی دمی آسوده می خوابم
عقل: بخواب آرامِ جانِ من رها از بند هر عادت
کشیدم چادر شب را به روی چهره ی ماهت
من دلم نم نمِ بارانِ خدا می خواهد
من دلم تربتِ پاکِ شهدا می خواهد
قلبِ آشفته ی من نبض شهادت دارد
با همین شوق ،همیشه استقامت دارد
ترکشِ عشق به این قلب اصابت کرده
همه ی عشقِ مرا آهِ توثابت کرده
