گفتند نگاهمان خواهرو برادری است...
به بهانه ی نگاه خواهرانه مرزها را شکستند...
صمیمی تر شدند...
شاید چیزی در سینه هایشان نبود ...
قلب هایشان خالی بود از سیاهیِ هوس...
اما چشم هایی که انها را تعقیب می کرد
هرگز این پاکی را باور نکرد...
من هم بودم باورم نمی شد...
خواهرانه وبرادرانه نزدیک تر ونزدیک تر شدند...
همه ی ادمای به ظاهر محکم وقوی ...
همه ی اونایی که اشکشونو کسی زیر بار مشکلات ندیده...
همون کسایی که برای همه سنگ صبورن...
اونایی که همیشه به شونه هاشون تکیه می کنیم... بدون اینکه نگران خستگی هاشون باشیم...
آدمایی که کسی از درداشون خبر نداره...
این ادما همونایی ان که یک هو می شکنن...
بازم دم خداگرم که شیب سقوط به جهنمش ملایم نیست...
بازم دم خداگرم که برا جاهای خوب بهشت رشوه نمی گیره...
بازم دم خداگرم که تو حساب کتابامون اختلاص نمی کنه...
بازم دم خداگرم که وقت تعیین بودجه زندگیمون تبعیض قائل نمیشه...
بازم دم خداگرم که که برادور زدن عدالتش راهی نیست...
بازم دم خداگرم که برا گرفتن وام برکت، ضامن وچک وسفده نمی گیره...
بازم دم خداگرم که رو سهام عدالتش میشه حساب کرد...
بازم دم خداگرم که تو هیچ مذاکره ای عمرا مارو بفروشه...
بازم دم خداگرم که تو عمق مستی هم بگی الهی می گه جانم...
بازم دم خداگرم که هوای شهیداشو داره...
بازم دم خداگرم که با فرمول زمینی ها جریمه نمی کنه ونمره منفی نمیده...
بازم دم خداگرم که .......
اخه چرا این ادما هیچ چیشون به خدا نرفته؟؟؟؟
