دقیقه های آخره... بوی رفتن میاد...

کفشامو می پوشم...

پاشنه هاشو بالا می کشم...

تمام قامت می ایستم و خودمو تو آینه تماشا می کنم...

یه لبخند سرخ می نشونم روی لبهام...

دستمو میندازم به دسته ی چمدونم...

درو باز می کنم...

اولین قدمم رو برای رفتن بر می دارم...

وموسیقی چرخ های چمدونم در جاده طنین انداز میشه...

دوستام نگاهم می کنند...

هنوز خیلی ها باورشون نیست دیگه شاید هرگز برنگردم...

ومن همچنان به چشم هاشون نگاه می کنم ولبخند می زنم...

وراهم رو ادامه می دم...

تا پشت قله ها...

درفراسوی زمان...

جاده ها دارن صدام می کنن...

خورشید خزیده رو جاده...

ابرها از سفیدی می درخشن...

آسمون آبی تر از همیشه است...

باورم نمیشه... دارم میرم... من دارم میرم...

اونها هم باورشون نمیشه...

 

یعنی واقعا می خوای بری؟؟؟؟؟

 

نروووووووو

 

میشه منم بیام؟؟؟؟

 

دلم برات تنگ میشه...

 

به سلامت برسی...

بعضی ها هم فقط با نگاهاشون حرف میزنم... ومن می فهمم واژه های مخفی در نگاهشونو...

 

بعضی ها فقط یواشکی رفتنمو تماشا می کنن...

 

بعضی ها هم هنوز دنبال گرفتن عکسای خداحافظی ان...

 

بعضی ها بوسه های آخرو رو گونه هام می کارن...

 

بعضی ها هم هنوز می خوان با دستکاری عقربه ها رفتنمو به تاخیر بندازن...

 

بعضی ها با تمام دلتنگی شون فقط لبخند می زنن وقدم هامو دنبال می کنن...

 

بعضی ها اشکاشونو از گوشه ی چشماشون پاک میکنن...

 

بعضی ها تحمل لحظه ی رفتنمو ندارن و رفتن یه جایی تو تنهایی شون از خاطراتم خداحافظی می کنن...

 

بعضی ها هم انگار این رفتنا براشون عادی شده...

 

وشنیدم بعضی ها ته جاده منتظرن...

ومن بدون اینکه به گذشته یا آینده فکر کنم خط جاده رو می گیرم ومیرم... خرامان خرامان... 

رفتن هرچی باشه از موندن بهتره...