فقط میخوام بگم عیدتون مبارک...
می خوام بگم ... دوستون دارم... همتونو ... حتی خود تو رو که منو اذیت کردی...
می خوام بگم... کاش بتونیم تا آخرش کنارهم بمونیم... هممون...
دوستی پاکمونو حفظ کنیم...
می خواستم بگم ... دیگه خودمو مجبور نمیکنم فراموشتون کنم... شماها شادترین لحظه هارو واسه من ساختین...
شریک غصه ها وغم هام بودین...
من گاهی عصبانی میشدم... به هم میریختمتون... یه چیزایی می گفتم که نباید می گفتم...
ببخشید دیگه ...
خونه ی مادربزرگ ، یه بهشت کوچیکه روی زمین...
می تونه کاخ باشه یا کوخ ...بافت وابعادش مهم نیست چون مساحتش همه ی دلها رو در بر می گیره
بهارکه میشه باروبندیلشونو جمع می کنن و میزنن به دلِ دشت...
دشتی که بچگیام وقتی روش می خوابیدم انگار رویه لحاف گل گلی خوابیدی اما این سالا مثل این فرشایی که از موی بز درست می کنن شده ... حتما تا حالا رو فرش موی بزی نخوابیدی!! همه تنت خارش می گیره...
خلاصه خوشحال از فرنگ( دانشگاه دور) برمیگردی و میری سراغ خونه ی مادربزرگت اما چیزی که شاهدشی بی شباهت به خانه ی ارواح نیست... انگار از آسمون خاک باریده... انگار صدای خنده ی بچه ها و سروصدای بزرگا و شلوغی حیوونا تو سکوت خونه خفه شده...
کوله بارشو بست ورفت...
نتونستم بهش بگم نرو...
نتونستم بهش بگم توهمون دره ای که می خوای سقوط کنی ... من از اعماق همون دره اومدم...
نتونستم بهش بگم راهی که داره میره چقدر برگشتنش سخته...
اون از اهالی روشنی بود... همون اولین روزی که دیدمش فهمیدم...
ما اهالی تاریکی خوب می تونیم نورو احساس کنیم...
نتونستم دستشو بگیرمو بهش بگم خوب نگام کن... من همه چیزمو از دست دادم تا به اینجایی که تو هستی برسم...
